Vitet e fundit, ose me mirë që nga shkrimi “ Gruaja me bole” dalë në gazetën Panorama dhe revistën Living, vjeshtë 2017, shumë gjëra kanë ndryshuar. Shoqëria, studimet, unë dhe proçeset e mia të mendimit rreth zhvillimit shoqëror, seksizmit, mizogjinisë dhe luftës për barazi gjinore. Kështu që sot dua të tregoj se përse duhet të zhbëjmë mitin e super gruas dhe super punës ( sidomos për gruan, sidomos gjatë proceseve të edukimit).
- Woow, sa e zonja që je, si ia del që i bën të gjitha kaq mirë ?
- Je një super mama, një super grua.
- Ne, gratë e sotme që mbajmë familjen dhe kemi një karrierë, jemi të gjitha super gra.
Të gjitha këto fjali përdoren si komplimente që i bëhen grave dhe nga vetë gratë: të favorizojmë punën ekstra, të vlerësojmë punën ( në shtëpi ose profesionale); duket sikur janë mendime dhe komente pozitive, por në të vërtetë është e gjitha një kurth, një qark që dhe dëmton. Pse ?
Sepse të gjitha këto komente apo shprehi, janë pjesë e seksizmit dashamirës, një burg i artë që i vendos gratë në një dimension seksist, pa vetëdije. Si fillim, sepse janë fjali, komente dhe komplimente që kanë një peshë të madhe emotive dhe mendore. Në pjesën më të madhe të çifteve, edhe në vendet më moderne, pesha apo përgjegjësia më e madhe për mbarëvajtjen e familjes apo edukimin e fëmijëve është ende punë e gruas. Ndërkohë që fokusi ynë duhet të jetë te një edukim që përfshin barazine gjinore, mediat, rrjetet sociale, revistat dhe gazetat, vazhdojnw e glorifikojnë rolin e super gruas, mama, nënë,, pastruese, kuzhiniere, grua në karrierë, psikologe, gjithçkabërëse. Një grua që nga një anë po përpilon një, dokument, nga ana tjetër, vendos rimelin, ndërkohë që është duke menduar që të lajmëroje partnerin se në çfarë orë duhet të marrë fëmijët nga kursi i mbasdites.
Të thuash je “ një super grua” nuk është një kompliment , është një kurth i kësaj jete moderne, që kërkon që të prodhojmë 24 orë, që na vlerëson vetëm nëse punojnë duke eliminuar kohën private për familjen dhe miqtë. Sa herë keni qenë në punë me kolege, të cilat kanë pranuar të punojnë më shumë, të cilët nuk kanë marrë pagesë për orët shtesë, por e kanë parë si një mision apo një vlerësim nga punëdhënësi. Retorika e punës shtesë e super grave, e gruas që sakrifikon e bën cdo gjë, është pjesë e mentalitetit maskilist, që i vendos gratë në një pozite ku shfrytëzohen, ku janë vartëse, nje pozicion i padrejtë. Për të gjitha këto arsye, është shumë e nevojshme të kemi një edukim që ka si synim barazine gjinore, një edukim ku mësojmë edhe të themi “JO”.
Super konkluzion. Si emigrant vetem vitin e fundit ka filluar te mendoj se sa i demshem eshte etiketimi “emigrati i mire”. Kete po mendoja duke lexuar deri tek paragrafi i fundit. Ideja qe nese na vjen mire kur na thone “ti je emigrant i mire” ne ju japim leje qe “ata emigrantet qe sjan super jan problem”, por dhe qe ska shanse qe te jesh super gjithmone
Qe eshte zhvatje se kam menduar me par.
Me vjen mire qe te bera te mendosh me shume. Shendet